Dag 6 en 7

Dag 6 reizen van Nagano naar Tokyo.

We zijn op tijd op maar doen rustig aan. Om 11.00 verlaten we de air B&B in Nagano. Het was klein maar wel een leuke plek. Thomas en Sjors sliepen op futons in de woonkamer. Die daarmee gevuld was. Juul en ik hadden het tweepersoonsbed in de kleine slaapkamer. Overdag gooiden we de futons op ons bed. Zo maakten we dan weer ruimte in het woonkamertje.

We reizen met de shinkansen naar Tokyo en komen daar rond 14.00 uur aan op het centrale station. We moeten even zoeken hoe we nu verder moeten. Ik moet erg wennen aan al die Japanse namen. Iedere keer denk ik het anders, dan je het daadwerkelijk schrijft! Zo moeten we de udu line hebben althans zo dacht ik het maar je schrijft Oedo line. Bij toeval wees ik de goede kant aan terwijl Julia nog liep te zoeken. Ik zag drie karakters aan voor de Oedo line en dat bleek nog goed ook. Julia lag dan ook in een deuk omdat ik haar vervolgens vroeg waar zie jij dat Oedo lijn nou staan dan. Grijnzend wees ze het mij aan. Zo komen we er samen wel.

We pakken vervolgens de Akobosho  lijn. Als we uitstappen daar blijkt dat we de Akabashalijn hadden moeten hebben en gaan we weer terug. De stemming daalt een beetje want Julia heeft ‘ s ochtends veel te weinig gegeten en die heeft nogal trek. Dat komt haar humeur niet ten goede. Thomas daarentegen denkt laten we even doorpakken en loopt maar door en door. We krijgen steeds meer trek. De enige die alles vrolijk zonder mopperen ondergaat is Sjors. Hij loopt stoer met grote passen achter Thomas aan. Eind goed al goed, we zijn eindelijk bij de air b&b. We zitten in de wijk Shinjuku. Een superhippe wijk met veel hoge nieuwbouw. We willen onze hongerige maagjes nu toch echt wel graag stillen. We lopen door de wijk op zoek naar een eettentje dat open is. Helaas ze zijn allemaal dicht en we kunnen niet lezen hoe laat ze weer open gaan aangezien dat allemaal in het Japans geschreven is. We stappen braaf achter elkaar aan en ja hoor we vinden eindelijk een tent die open is. Een tent met een grote 🍟. Is dat even boffen Een echte Japanse Mac Donalds. Ik geloof dat ik de enige ben die dat enigszins betreurt.

We zijn moe en gaan terug naar ons verblijfadres. Daar komen we erachter dat het niet zo een frisse plek is als we tot nu toe gewend waren. We vinden het beddegoed nogal smelly. We hebben er echter ook wel ontzettend veel lol om. Om de beurten gilt er iemand bah dit kussen ruikt naar ...... Ik heb een kussen dat ruikt naar vrouw. Sjors verbaast zich over het feit dat Julia en ik het ruiken naar man en vrouw  onderscheiden. Hij kent alleen nog maar man ;-) We lachen ons slap. Iedereen is moe dus we zoeken het friste spul uit en besluiten toch maar te gaan slapen. We slapen met zijn vieren in dezelfde ruimte. Er staan twee stapelbedden. Op de bedden zit een mededeling sorrie zwaarder dan 80 kilo trek ik niet. Spontaan zijn we allemaal ineens boven de tachtig kilo. Haha niemand wil boven liggen. Julia trekt de matrassen uit de stapelbedden en legt ze midden in de kamer op de grond. Sjors en Thomas zijn zo vertrokken. Julia heeft het koud. Ze ligt met een joggingbroek en een shirt met lange mouwen onder twee dekbedden... ik heb de balkondeur 5 cm open gezet en moet toegeven dat het fris is. Ook ik kan de slaap niet vatten. Zowel Julia als ik slapen slecht deze nacht.

Dag 7 Tokyo - Shinjuku Gyoen park Shibuya station met Shibuya-crossing en met het standbeeld van de hond Hachi, die volgens het verfilmde, waargebeurde, verhaal hier voor altijd bleef wachten op zijn baasje die echter na een hartaanval nooit meer terugkeerde op het treinstation Shibuya. 

De hond Hachi liep iedere ochtend met zijn baasje mee naar het station en ‘s avonds weer terug. Zo is deze hond wereldberoemd geworden.

We staan om 9.00 uur op althans dat is de bedoeling maar het knalt even tussen broer en zus. Het wordt echter uitgepraat en de sfeer verbetert aanzienlijk. Dat heeft alles met communicatir te maken. Die verbetert na wat duidelijk afspraken ook een stuk. We hebben toch maar op een beleefde manier ons beklag gedaan bij de eigenaar van de air bb. We hopen dat we dan wat frisser beddehoed en handdoeken krijgen. Ze reageert vlot met de belofte de schoonmakers wederom onze kant op te sturen. We willen ze in ieder geval de kans geven zich te verbeteren aangezien we hier een week verblijven. We hopen op verbetering.

We hebben gisteravond afgesproken dat we naar Shinjuku gyoen park gaan naar het national museum en naar de de wijk Shibuya.

Het is heerlijk lenteweer en we genieten ontzettend van de prachtige dag in dit bijzondere park. De zon schijnt volop.  We willen graag thee drinken in het theehuis, dat we op de plattegromd die we bij de ingang kregen hebben gezien, zodoende staan we te twijfelen bij een gebouwtje toen er een vrouwtje enthousiast naar ons toe kwam rennen. Ze herhaalde telkens het woord sakoera, sakoera, ze wenkte ons en gebaarde naar ons om achter haar aan te lopen. Ze rende met kleine huppel pasjes voor ons uit. Het was een klein vrouwtje dat haar haar koperrood geverfd had met behoorlijke grijze uitgroei. Uiteindelijk bleek dat ze ons wilde vertellen waar de kersenbloesem = Sakoera in bloei staan. Zooooo schattig en lief. 

De Japanners zijn echt dol op hun kersenbloesems. Er kwamen allerlei mensen met grote dikke lenzen op hun fototoestellen o af. Iedereen, wij natuurlijk ook, ging met de bloesems op de foto. 

We zijn  uren in het park gebleven. Heerlijk deze oase van rust  middenin de drukte van Tokyo. 

We zijn er even uitgegaan om te eten en daarna weer teruggegaan tot sluitingstijd.

Om 16.00 sluit het park maar voor iedereen eruit is is het wel 17.00 uur. We gaan nu naar de grootste oversteekplaats van de wereld. Shibuya crossing. We steken er zelf over onbewust van het mooie gezicht dat dit oplevert. Pal ertegenover zit een Starbucks, hoe slim, vanwaar je op de eerste etage een schitterend uitzicht hebt op de zebrapaden. Het is prachtig om de mensen te zien oversteken en in elkaar over te zien lopen. Een mierennest is er niks bij. Echt zo geweldig gaaf om dit te bekijken. Ik zou dat uren kunnen doen. Men is zich daar overigens ook uitermate goed van bewust. Er rijden steeds dezelfde vrachtwagens langs die een grote reclame op hun laadruimte hebben en die vanbinnenuit verlicht worden. Ik vermoed dat ze er alleen voor de reclame rijden. Zoiets hoor ik ook iemand naast mij vertellen. Op Julia’s telefoon hebben we er een mooie timelapse van gemaakt.

We shoppen nog even in Shibya. Julia wordt verliefd op een paar suede all-stars en koopt ze in een geweldige sneaker zaak. Ongelofelijk zoveel verschillende modellen als ze hier verkopen. De Japanse jeugd is er gek op. De mode is hier toch net weer even anders dan bij ons. We zien veel keurig geklede zakenmannetjes in pak met een lange zwarte jas. Meisjes en vrouwen op platte schoentjes met puntneusjes of enorme hakken met lange bloemetjesjurken aan. Of de wat modieuzer overkomende meer skate-achtige types. Die dragen hoody’s, een joggingachtige broek met strakke onderpijpen en lange gewatteerde jassen met jawel sneakers. We zien ook voor het eerst de zoals ik ze noem manga-meisjes met poezelige jurken, jassen van zachte stof. Kanten sokjes en tuttasjes. Strak in de make up. Vermoedelikk hebben ze pleisters op hun oogleden om hun ogen groter en popperiger te laten lijken. Een genot om al die leuke subculturen te aanschouwen. In ieder geval zien ze er allemaal mooi en verzorgd uit.

Thomas en ik hebben er genoeg van. Julia en Sjors kunnen er geen genoeg van krijgen dus die blijven en Thom en ik gaan terug.

We krijgen bezoek van de zoon van de eigenaresse. Hij komt zijn excuses aanbieden voor het ongemak en brengt ons klemmen waarmee we de bedden morgen kunnen luchten in de zon. Hij geeft aan dat Japanners wasmiddel zonder parfum gebruiken en dat wij het beddengoed daarom als niet zo fris ervaren. Ik heb opengedaan omdat Thomas zijn sportoefeningen aan het doen is. De jongeman is echter razend nieuwsgierig naar Thomas-san. Ik roep hem zodoende toch maar even erbij. De jongeman vindt het erg leuk om kennis te maken met Thomas-San. Hij blijft gezellig praten bij de deur. We merken dat hij nieuwsgierig is naar ons. Hij vertelt dat hij hier al 25 jaar woont waarop ik vraag of het onbeleefd is om naar zijn leeftijd te vragen. Hij lacht en vraagt hoe oud we hem schatten. Dan vraagt hij hoe oud Thomas is en zegt dat Thomas veel jonger lijkt. Hij heeft zo’n prachtige huid. Hij lijkt wel 20. Mooie gladde huid is erg belangrijk in Japan, in heel Azie geloof ik trouwens. We praten wat over cultuurverschillen. Hij werkt in de human resource en vertelt dat hij probeert de japanners te leren minder hard te werken. Daar hebben ze nog een hele weg in te gaan. Ik vertel hem over het boek Ikigai dat ik heb gelezen en dat gaat over een plek in Japan, het eilandje Okibawa, waar de oudste bewoners van de wereld blijken te wonen. Waarop de jongeman ons vertelt dat de bewoners daar erg arm zijn. De mentaliteit van de mensen daar staat haaks op die van de zakenmentaliteit in Tokyo. Ik reageer met de opmerking dat de mensen zich daar misschien niet arm voelen waarop hij begint re lachen en dat beaamd. De mensen daar hebben geld nodig omdat ze alles met en voor elkaar doen en veel dansen. Waarna de jongeman zich nogmaals verexcuseert voor onze ongemakken. Ik geef hem te kennen dat we geklaagd hebben om hen de kans te geven de boel te verbeteren en niet omdat we boos zijn. Daar is hij erg blij om. Als er iets moeten we Aki maar weer berichten en dan maakt ze het in orde.  Hij geeft nogmaals te kennen dat hij blij is ons ontmoet te hebben en vertrekt weer. Toch leuk zo, misschien maar wat vaker klagen...

Sjors en Julia hebben nog een India’s restaurantje gevonden met heerlijk vegetarisch eten. Ze hebben ervan gesmuld. Nou dat was het wel weer voor vandaag. Ik heb een lamme wijsvinger van het tikken op mijn telefoon.