Japan dag 1 en 2

Japan blog dag 1 en dag 2

Zaterdag 16 februari 2019 landen we keurig op tijd op Osaka Kansai airport. In het vliegtuig hebben we briefjes ontvangen twee stuks die we in moeten vullen met onze gegevens. Paspoortnummer, vluchtnummer waarmee je het land binnenkomt, verblijfadres e.d.  De eerste geven we af bij de douanier. Er wordt een foto gemaakt en we moeten onze wijsvinger afdrukken geven. We krijgen onze visa, een sticker van de beroemde berg Fuki. en een rode stempel. Altijd weer genieten een visum van een mooi land in mijn paspoort. We mogen verderlopen, gelukkig maar dat zou wat zijn zeg. Thomas en Julia staan ons op te wachten in de ontvangsthal. We halen de vooraf betaalde Japanse rail passen op bij een balie op het vliegveld.

We kunnen nu reizen met de trein. Het is een uur van Osaka airport naar de air B&B. We schudden onze koffers van ons af en begeven ons weer in de metro. We gaan naar de Kuromon Ichiba markt die zich in een lange overdekte galerij bevindt. We zien heel veel onbekende dingen, die niet thuis te brengen zijn. Het is er druk. We zien kleine rode inktvisjes op een sateprikkertje. Erg grappig ze zijn zo groot als een vuist. Ze staan wel ergens op een foto. Deze inktvisjes zijn ook overal verkrijgbaar als knuffels in allerlei formaten. Vrolijke dingen zijn het met hun pootjes in de rondte gekruld met een bolletje erop. Ik zie zeeegels liggen die worden rauw gegeten. Ze hebben zwarte stekeltjes van buiten met een knaloranje binnenkant. Hun schelp wordt opengebroken, er wordt allerlei groen slijmachtig spul uitgetrokken. De manier waarop ze dat doen ziet er zorgvuldig en aandachtig uit. Zou dat het Zen boedhisme zijn?  Thomas en Sjors nemen een Macha softijsje. Macha is felgroene poederthee. Sjors en ik kijken onze ogen uit. Julia en Thomas hebben er al twee weken op zitten maar genieten met ons mee van onze verraste gezichten, bij alle vreemde dingen die we zien. Helaas is het teveel om alles te proeven. Na de markt lopen we naar het ontmoetingspunt van jongeren. Het Picadillycircus van Osaka met enorme bewegende lichtreclames. Iedereen nam dezelfde pose als een atleet op een reclame aan en ging dan zo op de foto. Een groep van vier jongens en een meisje kwamen ons een karton laten zien met vier jongens erop. We mochten er een stickertje op plakken en moesten aangeven welke jongen we de mooiste vonden. Het doel was ons compleet onduidelijk maar we hadden wel plezier met ze. Osaka is een enorm grote stad. We eten in een sushi bar waar de schoteltjes op een lopende band voor ons langskomen. Je betaald per bordje en we drinken natuurlijk Macha thee. Ons verblijf ziet er heel Japans uit althans het gebouwtje, het is beneden helemaal ikea ingericht. Boven is een kamer met rieten matten en een paar Japanse beelden. Tussen de drie kamers boven zitten de typische ruitjesschermen met matglas. In de stad zie je veel beton en dat doet je realiseren dat hier een pittige oorlog uitgevochten is. In de straatjes staan overal fietsen en onderweg komen we alleen maar Hyundai, Suzuki en toyota’s tegen. Logisch zul je zeggen. Een enkeke Mazerati of Ferrari in Kyoto.

De stoplichten hebben leuke muziekjes als je mag oversteken.

We zien overal eigenlijk alleen maar Aziaten. Japanners maar ook wel Chinezen die wij ook voor Japanners aanzien, soms een paar maleisiers die je herkent door de vrouwen met hoofddoekjes om hun Maleisische gezichten. De Japanners zijn erg op zichzelf of beter gezegd te beleefd naar elkaar om elkaar ‘lastig’ te vallen. In de trein en de metro praat men amper. Als de telefoon in de trein gaat rennen ze naar de gang. Wij hebben ons aangepast, lekker rustig reizen is dat. Iedereen neemt zijn vuil / rommel van etenswaren en plastic verpakkingen mee naar huis. Het is overal schoon en netjes op straat. Je ziet zelden prullenbakken. De vuilnisophaalwagen rijdt rond met een muziekje. Ik dacht eerst dat het een ijscokar was toen ik hem hoorde. Het deuntje lijkt op ons ‘Kom mee naar buiten allemaal ... de wielewaal’. Dat dan ook niet meer uit mijn hoofd te krijgen is. Sjors maakt regelmatig geluidsopnamen voor zijn opleiding.

Ondanks dat we een lange dag achter de rug hebben is het ladtig in slaap vallen voor mij. Sjors heeft daar geen last van die slaapt zodra hij zijn igen dicht heeft. De bedden zijn lekker. De huizen worden verwarmd met allemaal kleine kacheltjes en de airco’s die warme lucht blazen.

Dag 2 gaan we met zijn drieen Thomas, Sjors en ik naar Fushimi Inari. Julia blijft thuis. We moeten nog een beetje op stoom komen en zijn helaas een beetje laat weg. Rond 12.00 uur zijn we in Kyoto waar we eerst op zoek gaan naar een plekje om te eten. Overal vlees en vis in overvloed. Dat maakt de keuze wat beperkt voor Sjors als onze vegetarier. We eten heerlijke grote kommen met groente, vis en noedels leeg. We kunnen nu met een goed gevulde maag de berg  op. Het is 4 km klimmen. Soms geleidelijk maar soms ook met flinke hartkloppingen mijnerzijds. Gelukkig zijn er overal winkeltjes waar ik graag al neuzend uitrust. Op de berg Fushimi inari bevinden zich een  van de drie oudste shinto heiligdommen van Japan. We lopen onder knaloranje poortjes door, die staan voor het kraaien van de haan naar het zonlicht. Ofwel we gaan van de donkere nacht naar het licht dat de dag ons brengt. Ik geniet erg van deze bijzondere tocht en kan geen genoeg krijgen van de vele altaren. Ik probeer wat vragen te stellen aan bezoekers maar die spreken bar slecht Engels. Als ik vraag waar al die altaren voir dienen krijg ik als antwoord dat het business is, ik vat dat dan maar op als zaken doen met de goden van de Shinto religie. Er is nergens enige Engelse duiding te lezen. Ik moet het doen met mijn reisgids en het internet dat we dank zij een speciaal kastje kunnen raadplegen. Ik wil toch wel graag weten waar ik allemaal naar kijk. Van mijn reis in Maleisie weet ik wat de mensen bij de koperen en houten dozen doen. Ze schudden deze heen en weer en trekken er dan een stokje uit met karakters erop. Op een groot bord kunnen ze dan hun getrokken lot lezen. Jammer dat ik geen Japans kan. Nu weet ik niet wat het lot voor mij in petto heeft.

‘S avonds ontmoeten ww Julia die een restaurant heeft uitgezocht met typische Japanse dingetjes. Het valt me op dat er veel gefrituurd wordt en dat er weinig groente bij zit. Gelukkig wel wat meer vega variatie. Het is erg gezellig en lekker. We zitten rond een tafel ( das normaal zou je zeggen) die half in een kuil staat. We moeten onze schoenen uitdoen en in een kast zetten. We zitten op vloer op kussens met onze benen onder de tafel.